Door Isabelle Vanbrabant
Na 7 weken van massaal protest bij de Chileense bevolking. lijkt er nog geen einde in zicht. De president, Sebastian Piñera, kwam tegemoet aan enkele eisen, zonder de tegemoet te komen aan de kern van de verontwaardiging: 30 jaar ultra-neoliberalisme is genoeg geweest. Hij pleit er zelfs voor om het land nog meer te militariseren als onderdeel van een hypocriet genoemd ‘Akkoord voor de Vrede en tegen de Delinquentie’.
Bilan na 7 weken protest
Minstens 22 doden, meer dan 11 000 gewonden, meer dan 8000 gedetineerden, meer dan 250 manifestanten met zware oogletsels, meer dan 200 aanklachten van seksuele aanranding, bijna 400 klachten van marteling. Dit is het trieste bilan van meer dan 7 weken massaal sociaal protest in Chili.
Sebastian Piñera, Chileens president, die in een poging om zichzelf te redden, al een deel van zijn kabinet moest ontslaan, krijgt volgens recente polls nog slechts bij 9% van de Chileens bevolking het vertrouwen.
In zijn toespraak op 24 november kondigde de president van Chili aan dat hij onder het mom van een ‘Akkoord voor vrede en tegen de delinquentie’, het land nog verder wil militariseren. Hij zal een wetsvoorstel indienen die het leger extra bevoegdheden geeft. Nu kan het leger enkel ingeschakeld worden als de noodtoestand wordt uitgeroepen. De Grondwet geeft het leger anders geen bevoegdheid in binnenlandse aangelegenheden.
Straffeloosheid per decreet
Het wetsvoorstel wil daar komaf mee maken en het leger inzetten voor de bescherming van belangrijke infrastructuur. De president had het dan onder andere over de bescherming van elektriciteit en telefoonnetwerken, drinkwatervoorzieningen en politie infrastructuur. In het wetsvoorstel staat zelfs letterlijk dat militairen een vrijstelling zouden krijgen van strafrechtelijke aansprakelijkheid. Wat eigenlijk wil zeggen, dat die per decreet een carte blanche krijgen voor het plegen van geweld.
Daarnaast kondigde hij ook aan dat Chili strategische bijstand zal krijgen uit Frankrijk, Spanje en het Verenigd Koninkrijk, om haar politie apparaat efficiënter uit te bouwen. Niet toevallig hebben landen zoals Frankrijk en Spanje, grote economische belangen in het land. Het Franse Suez bezit 44% van Chili’s drinkwatervoorzieningen, het Spaanse Telefonica meer dan 40% van Chili’s telecomsector.
Ondertussen worden alle kritische stemmen in de kiem gesmoord. De Universiteit van Chili, kwam naar buiten met een rapport dat aantoont dat de rubberen kogels die de Chileense carabineros gebruiken, slechts voor 20% uit rubber bestaan. De rest van de kogel bestaat uit veel zwaarder materiaal, vergelijkbaar met lood. Na deze bekendmaking kwamen nog medische rapporten binnen van gewonden met oogletsels. Rapporten van NGO’s zoals Amnesty International en Human Rights Watch – waarin wordt aangetoond dat de repressie niet occasioneel maar systematisch plaatsvindt- worden geminimaliseerd door regeringsleden.
Chaos en verdwijningen
Ondanks de brutale repressie, blijven de protesten en barricades onverminderd voortgaan. Heel wat zones in Chili’s grootste steden zijn volledig gemilitariseerd. Chilenen die zich op straat begeven nemen hun voorzorgsmaatregelen en hebben steevast een sjaal en citroen op zak. Dit om zich tegen traangasbommen te beschermen.
Opeens -uit het niets – kan een straat afgezet worden. Iedereen – maakt niet uit of je een opa of een mama met kind bent – wordt dan door de militaire politie hardhandig duidelijk gemaakt dat dit verboden terrein is. Bepaalde steden, zoals de havenstad Valparaiso, zijn in totale chaos verzeild. Plunderingen en brandstichtingen zijn schering en inslag.
In officiële rapporten wordt er amper over gesproken, maar iedereen kent wel families van vermiste personen. Zo is er een onthutsende video die op grote schaal verspreid wordt op sociale netwerken. Een jonge vrouw, genaamd, Carolina Muñoz Manguello, wordt zeer gewelddadig door de Chileense politie opgepakt, omdat ze de doorgang van één van de tanks blokkeert. Sindsdien heeft haar familie geen nieuws meer over haar.
Beperkte internationale verontwaardiging
Het wordt steeds duidelijker dat de Chileense regering op grote schaal de mensenrechten schendt. Toch lijkt dit de internationale gemeenschap niet zo te interesseren. De Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) trok meteen na de verkiezingen in Bolivië aan de alarmbel wegens vermeende fraude. Toch besteedde ze amper aandacht aan de diepe Chileense sociale crisis.
Het Europees Parlement, vond het blijkbaar zelfs hoogdringender – om tijdens een debat rond mensenrechten – de arrestatie van een Cubaanse delinquent op de agenda van hun plenaire zitting te zetten. Welke krachtsverhoudingen zorgden ervoor dat de talrijke mensenrechten rapporten over wat er in Chili gaande is, nauwelijks aan bod komen?
Dit ultra-neoliberale maatschappijmodel kon zich in Chili alleen maar installeren op basis van militaire macht, die een genadeloze en geïnstitutionaliseerde repressie ontwikkelde. 7 weken van Chileens protest hebben aangetoond dat dit model tot op het bot zal verdedigd worden, via diezelfde militaire macht. En zolang de ‘belangrijke infrastructuur’ van Westers multinationals wordt beschermd, zijn onze regeringen niet meteen bereid om de Chileense regering hard aan te pakken voor haar misdaden.